شب های سرگشتگی

دل به دستِ ناکسی دادم بسی یک دنده بود
زجر ها می داد قلبی را که پیشش برده بود

انتظارِ هر رکب را هم ز هر کس داشتم
جز کسی کهِ قلبِ من با قلبِ او بی پرده بود

آشنایی شد سر آغازِ تمامِ دشمنی
آشنایی که نگاهش آسیاب و رَنده بود

هر که محرم شد از آن باید بترسی بیشتر
محرمی هم،جانِ من را بر لبم آورده بود

از نمک نشناس ها دیگر ندارم من گله
آن که زخمی بر دلم زد یک نمک پروده بود

#سهراب_عرب_زاده

پایه یِ دیوانه بازی ها و سور و ساتِ من
آن رفیقِ بی کلک آن یار بی پروا تویی

پایه یِ شب زنده داری تا سحر در هر زمان
شادی و غم از ازل تا آخرِ دنیا تویی

او که با آن می شود عینِ خودم باشم فقط
فارغ از حرف و حدیث و ترسِ از فردا تویی

آن رفیقی کهِ نباید تار مویش را فروخت
بهِ تمامِ هستی و مستیِ این صحرا تویی

ارزشی جانم ندارد کهِ به قربانت کنم
از رفاقت گفته ام منظورِ این دریا تویی

#سهراب_عرب_زاده

واز کن پهللتهِ گورِ بَوُی گپ مردم
واز کن پهللتهِ دورِ تو خوم ایگردُم

بِده دم باد تو او خرمنِ زلفل زالت
بِی خیالت مِثِ دارِ سَرِ ره دم بَردُم

لوته سر لویله مو بهل و بیو داغم کو
داغ کن قلبِ مونهِ بعدِ تو مو دلسردُم

تو بیو دم دهنِ مردمِ دربندون کو
بس که گپ بردن و آوردن و هی غم خردُم

دردلم بِی تو دوا ایبو وُ دلتنگیلُم
نکو امروز و صوا زیی دَ بیو پر دردُم

#سهراب_عرب_زاده